Microsoft AZURE cz. 1

 

Głównym czynnikiem decydującym o wdrożeniu usług typu cloud, takich jak Azure, jest umożliwienie działom informatycznym przeniesienia zasobów serwerów do chmury. Może to zaoszczędzić pieniądze firmom, eliminując potrzebę utrzymywania drogich centrów danych za pomocą zasilaczy bezprzerwowych, generatorów prądu, sklastrowanych serwerów itd.

Możemy konfigurować trzy typy usług: Platform as a Service (PaaS), Infrastructure as a Service (Iaas) oraz Software as a Service (Saas). Ale wg mnie jest kilka istotnych komponentów, które nie ważny jaki model wybierzemy, wcześniej czy później, na pewno się z nim zetkniemy. Jednym z nich są sieci wirtualne (VNet).

VNet w środowisku Microsoft Azure to swego rodzaju układy sieciowe, które możemy wykorzystać do konfiguracji i sterowania połączeniami między maszynami wirtualnymi (VM), czy funkcjami usługi Paas. Oczywiście możemy używać zarówno maszyn wirtualnych, jak i usług PaaS bez wcześniej zdefiniowanych VNet, ale kiedy „osadzimy” je we wspólnych sieciach, włączymy bezpośrednią komunikację między nimi w odizolowanych sieciach i będziemy w stanie zdefiniować zakresy adresacji i związane z nimi ustawienia rozwiązywania nazw. Co ważne, VNets pozwalają na rozszerzenie sieci on-premise o połączenie z zasobami Microsoft Azure, tworząc środowisko hybrydowe (On-premise vs. Cloud). Aby zbudować taką konfigurację, należy podłączyć wirtualną sieć prywatną (VPN) on-premise do Azure VNet.

Poniżej kilka funkcjonalności, którym warto przyjrzeć się dokładniej:

Dynamic internal IP address (DIP). Ten adres wykorzystywany jest przez maszyny wirtualne w sieci do komunikacji z innymi maszynami tej samej sieci. W sytuacji zestawienia tunelu VPN do Azure VNet, klienci środowiska on-premise komunikują się z maszynami wirtualnymi wykorzystując adresację DIP